Zaburzenia czynnościowe krtani

W literaturze przedmiotu dysfonie określa się jako wielopostaciowe zaburzenia głosu, dotyczące jego wszystkich składowych akustycznych, tj: częstotliwości, natężenia, czasu trwania fonacji oraz barwy.

​

Wśród czynników etiologicznych, prowadzących do tych zaburzeń należy wymienić: nadmierne obciążanie narządu głosu, nieprawidłową technikę emisji głosu sprzyjające rozwojowi dysfonii czynnościowych, które nieleczone mogą przejść w dysfonie organiczne. Najczęstszą postacią dysfoni czynnościowej jest dysfonia hyperfunkcyjna, a jej typowymi objawami są parestezje gardła i krtani, okresowa lub stała chrypka, zmiana barwy głosu i zawężenie jego skali.

​

W przebiegu choroby występuje wzmożone napięcie mięśni karku i odcinka lędźwiowego kręgosłupa, przenoszone na mięśnie zewnętrzne i wewnętrzne krtani i gardła. W zaawansowanych przypadkach u osób pracujących głosem może wystąpić tkliwość i silny ból w obrębie tych struktur, uniemożliwiając wydobycie głosu. Rzadszą postacią dysfonii czynnościowej jest dysfonia hypofunkcyjna spowodowana obniżonym napięciem mięśni wewnątrz- i zewnątrzkrtaniowych podczas fonacji.

 

Dotyczy najczęściej osób wyniszczonych, z niedokrwistością, niedoborami witaminowymi, chorobami endokrynologicznymi – głos w tej postaci dysfonii jest słaby, matowy, ochrypły.

Bardzo częstą przyczyną występowania powyższych dysfunkcji są zaburzenia układu mięśniowo-stawowego, jakimi są wady postawy, podwyższone napięcie mięśni w obrębie całego ciała, stres, napięcia emocjonalne, zaburzenia oddechu, które należą do grupy zaburzeń rozpatrywanych również na poziomie fizjoterapii foniatrycznej.

​

E Woźnicka, E Niebudek-Bogusz, M Śliwińska-Kowalska. Zastosowanie skali dyskomfortu traktu głosowego w diagnozowaniu dysfonii czynnościowej. Otorynolaryngologia 2012, 11(4): 168-173.